به نام تنها لایق کرنش
تو در برابر این اتفــــاق افتـــــــادی همین شباهت تو با تمام افکارم
و باورم تو شدی و شدم حدوثی نو که از خزان حضورت چقدر بیزارم
تازه بودم
سطحی از انگاره های عاشقانه
و ذهنی با چهارچوبی از محتوا افتاده.
مدت هاست که مرده ام.
با سروده های گهگاهی
یا گهگاهی که بادی بوزد
می رقصم.
می خواهم از خودِ خودم بنویسم
بدون آنکه من باشد
یا
در تو باشم -هیجانی غرق شده-
"من" بدون شک مانده
و نمی تواند را
و "یا" را
و شما را که از همه چیز بیشتر دوست داشته...
دوست داشتنی در کار نباشد.
این را همین تازه ی تازه می نویسم?
همین الآن که نوشته روی قلم ظاهر می شود.
احساس کرده ام
تا زمانی که قدم را که کنار نگذاریم
من کنار همین حوالی می مانم.
درستی همین اتفاق در بارهای اتفاقی ِ دیگر
باور عاشقانه ی تو را از بر نمی کند.
ساعت ?:?? است و من
احتمالن هذیان می گویم.
بهنام دهقانی
?/??/????
